Tuintherapie richt zich op de groei en bloei van mensen. Het einddoel is niet de perfecte plant of de volmaakte groente te kweken. De gezondheid en het welzijn van de cliënt is het hoofddoel en natuur en planten vormen hiertoe een middel.
De Britse filosoof Roger Scruton formuleert een tuin als volgt : ‘…Een tuin is een toevluchtsoord, een afgesloten geheel,…. Wat er zich rondom me bevindt, is me vertrouwd, komt niet vijandig over. Alles heeft er zijn plaats binnen een betekenisvol geheel. Hierbuiten zijn we fysiek en emotioneel kwetsbaarder…’.
Tuintherapie is geen hype maar een eeuwenoude bezigheid die al werd beoefend door de middeleeuwse kloosterling in zijn kloostertuin. De middeleeuwse abdijen vestigden zich in onherbergzame streken en het klooster was een oord van verzorging en gastvrijheid voor zieken, pelgrims, stemlozen en onderdrukten. Centraal in het klooster was de kloostertuin, een plaats van arbeid (labora) en gebed (ora), een kruispunt tussen aarde (materie) en hemel (geest).
De realiteit van ‘wroeten in de grond, genieten van wat kwetterende vogels,…’ zijn we uit het oog verloren. Een tuin en tuinieren zijn een tegengif voor het gejaagde levenstempo en de overvloed aan prikkels. De overbelaste geest kan er even op adem komen. Men weet zich in een tuin geborgen in een veilige en harmonieuze omgeving met zijn eigen ritme en structuur. In een tuin werkt men volgens oeroude tradities en gewoonten, herkenbaar voor iedereen, los van religie, cultuur,…