Een utopie is een literaire en filosofische term die men kan omschrijven als een onmogelijke werkelijkheid, een ideale wereld die niet bereikt kan worden. De ultieme en totale maakbaarheidsgedachte is niet van deze wereld en zelfs niet wenselijk. Maar een beperkte maakbaarheid op mensenmaat blijft mogelijk.
Wat we via onze tuin en tuinwerking betrachten is een ‘haalbare utopie’, haalbaar in de zin van partieel, kleinschalig en compenserend.
- Partieel door af te stappen van een totale verandering; het idee van maakbaarheid leidend tot een gewelddadige onderwerping van de mens laten we achterwege. Het menselijk tekortschieten, de chaos van het mens-zijn wordt als onvermijdelijk beschouwd. Er heerst niet de perfectie van de utopie maar het leren leven met onvolmaaktheid en kwetsbaarheid.
- Kleinschalig door weinig grote theorieën te omarmen maar concreet te handelen, letterlijk zijn handen vuil willen maken en met lotgenoten en zielsverwanten op weg durven gaan.
- Compenserend voor de harde maatschappelijke buitenwereld; de tuin is een omgeving waar men compensatie zoekt voor het veeleisende leven buiten… maar uiteindelijk beseft dat een terugkeer naar de maatschappelijke hectiek onvermijdelijk is.
Blijft er uiteindelijk nog iets over van de utopie ? Ja, het is en blijft een zoektocht naar de goede plaats. De zoektocht naar Utopia is als de stap van de trage schildpad. Een utopie wordt totaal en met veel geweld ingevoerd, een kleine utopie is een weg van geduld en geleidelijkheid.
Deze mini utopieën zijn incomplete utopieën, strevend naar kleine partiële maatschappelijke verbeteringen die het stuk voor stuk waard zijn om te worden nagestreefd. Het gaat niet om een revolutie, een maatschappelijke omwenteling, maar om een kleine revolte die via kleine utopieën concreet laat zien hoe het anders en beter kan. (Naar Hans Achterhuis, koning van Utopia, nieuw licht op het utopisch denken)