Voor Martin Heidegger is bewonen zorg dragen voor mekaar (tuintherapie) en de wereld rondom ons (therapeutische tuinen). In plaats van louter met ons zelve bezig te zijn, moeten we opnieuw voor mekaar leren zorgen in verbondenheid. We moeten dringend afstappen van ‘onze-naar-binnen’ gerichtheid, van de perfecte ouder of partner te willen uithangen en permanent te liggen sleutelen en werken aan onszelf. Het verhaaltje dat we allen authentieke individuen zijn bezig met onze zelfontplooiing en dat iedereen succes kan hebben mits hard werken, ligt allang aan diggelen.
Heidegger raadt ons aan “zorg te dragen in geborgenheid”, wat meer voor elkaar leren zorgen en aan mekaar denken. We moeten met zijn allen stoppen met het zoeken naar geluk en perfectie, een gegeven dat alleen maar een ongelukkig bewustzijn genereert. Geluk is dat wat je vindt als je er niet achter op zoek bent…
De woning is de plaats waar je ‘thuis’ bent en alle wegen van de wereld bij elkaar komen. De existentie – het Zijn – voltrekt zich volgens Heidegger in en vanuit een ‘thuis’, de plaats waar je ge-aard en ge-grond bent. De technische ontwikkeling van de negentiende en twintigste eeuw heeft ervoor gezorgd dat de mens overal en dus nergens meer thuis is; hij ontbeert een Heimat. De zucht naar een Heimat is een onderschat fenomeen vanuit progressieve hoek.
Wonen is de manier waarop we ons aan de wereld hechten en deze tot de onze maken. Ze vormt het eindpunt van het huiswaarts keren, de ‘Heimkehr’. De mens is geen huiselijk maar een thuiselijk wezen. Deze thuis is geen heiligdom waar we onze jeugdherinneringen koesteren maar een plaats waar het leven verder gaat en die we voortdurend herscheppen. Het is een Umwelt die onze zorg verdient als toevluchtsoord en als zaak van intrinsieke waarde.